БА УЛАМОИ РОСТИНИ ХУД ТӮҲМАТ НАКУНЕМ

Аз онҷое, ки уламо меросбарони паёмбаронанд, пас, илм - мероси пайғамбарон аст ва беэътибор кардани олим, беэътибор кардани Паёмбар (с) аст ва ин ҳамон маънои сухани Ибни Аббос (р) аст, ки мегӯяд: «Касе, ки фақеҳеро биозорад паёмбари Худоро озурдааст ва касе, ки паёмбари Худо (с)-ро биозорад Худои азза ва ҷалларо озурдааст». Ва касе, ки ин илмро  беэътибор кунад мероси Паёмбар (с)-ро беэътибор карда ва надониста исломро аз эътибор соқит намудааст. (Носир ал-Умар, Гӯшти уламо масмум аст, саҳ 26).

3. Худованди таъоло ғайбатро барои аҳли имон ҳаром кард ва онро ба мисли хӯрдани гӯшти мурда хонд: «Эй касоне, ки имон овардаед,аз бисёре аз гумонҳо бипарҳезед. Ҳаройна, баъзе аз гумонҳо дар ҳадди гуноҳ аст. Ва дар корҳои пинҳонии якдигар ҷосусӣ макунед ва аз якдигар ғайбат макунед. Оё ҳеҷ як аз шумо дӯст дорад, ки гӯшти бародари мурдаи худро бихӯрад? Пас, онро нохуш хоҳед дошт. Ва аз Худо битарсед, ҳаройна, Худо тавбапазиру меҳрубон аст!(Ҳуҷурот, ояи 12).

 4. Вақте ҳазрати Парвардгор ғайбат ва гумони бад карданро барои умуми мусалмонон ҳаром кард, ҷои дигар дар васфи аҳли имон гуфт: «Касоне, ки аз паси онҳо омадаанд, мегӯянд: «Эй Парвардигори мо, мову бародарони моро, ки пеш аз мо имон овардаанд, биёмурз ва кинаи касонеро, ки имон овардаанд, дар дили мо ҷой мадеҳ. Эй Парвардигори мо, ҳаройна, ту мушфиқу меҳрубон ҳастӣ!» (Ҳашар, ояи 10). Пас онҳое, ки ба бадгӯиву бадгумонӣ ва «ислоҳи» дигарон машғул мешаванд, фардои қиёмат дар пешгоҳи ҳазрати Ҳаққ таъоло чӣ ҷавоб мегуфта бошанд?!

Ё ин ки онҳое, ки худ хато кардаанд, лағжидаанд, надониста ва ё қасдан дар табақи асал заҳрро ба мардум пешниҳод кардаанд ва асло касеро донотару волотар аз худ намедонанд, ҳадди аққал виҷдонҳояшон онҳо озору азият намекарда бошад?! Чунки  бо камфаҳмиву каҷфаҳмии худ халқи Худоро гумроҳ кардаанд.

Гуфтаанд, ки гӯшти уламо дилҳоро мемиронад, зеро, ки Худои таъоло онҳоро азиз донистааст ва ҳар кӣ азизеашро хор кунад, рӯяшро «сиёҳ» хоҳад кард. Ҳаққ таъоло фармуддааст: «Ҳамчунин аз мардум ва ҷунбандагон (ҷонварон) ва чаҳорпоёни гуногун. Албатта, аз миёни бандагони Худо танҳо донишмандон аз ӯ метарсанд. Ва ҳаройна, Худо пирӯзманду омурзанда аст!» (Фотир, ояи 28). Баъзе аз аҳли илм ин ояро чунин тарҷума кардаанд, ки ҳамоно Худованд донишмандонро азиз донистааст ва нисбат ба онҳо эҳтиром дорад. Чунки аҳли илмро баъд аз Худ, дар радаи фариштагон ҷо додааст: «Аллоҳ гувоҳӣ дод, ки ҳеҷ худое (барҳақ) ҷуз Ӯ нест. Ва гувоҳӣ доданд фариштагону донишмандон дар он ҳол, ки Худо тадбиркунандаи олам аст ба адл. Худое (барҳақ) ҷуз Ӯ нест, ки пирӯзманду ҳаким аст!»(Оли Имрон, ояи 18).

Бо ин вуҷуд, Ӯ таъоло аҳли илм ва ихлосро дар дунё охират сарбаланд мекунад ва таъкид мекунад:  «Эй касоне, ки имон овардаед, чун шуморо гӯянд, дар маҷолисҷо ҷой боз кунед, ҷой боз кунед, то Худо дар кори шумо кӯшоиш диҳад ва чун гӯянд, ки бархезед, бархезед. Худо онҳоеро, ки имон овардаанд ва касонеро, ки дониш ёфтаанд ба дараҷоте баланд бардорад ва Худо ба корҳое, ки мекунед, огоҳ аст!» (Муҷодала, ояи 11).

Амруллоҳи Низом, «Рӯзгор»