ҲУКМИ ИҲТИЛОМ ВА ҒУСЛ БАРОИ РӮЗАДОРОН

Аз силсилаи посухҳои Юсуфи Қарзовӣ

Суол:  Ҳар гоҳ касе дар рӯзи моҳи рамазон дар хоб муҳталим гардад, он гоҳ барои покӣ аз ҷанобат ғусл кунад оё ин ғусл кардан рӯзаро ботил мекунад?

Ҷавоб: ба гумонам, суолкунанда мехоҳад дар бораи иҳтилом бипурсад, ки оё рӯзаро ботил мекунад ё на? Чунонки ин мавзӯъ барои баъзе маҷҳул мебошад. Инак ба ҷавоб мепардозем ва мегӯем: иҳтилом рӯзаро ботил намекунад, зеро инсон ҳечгуна дахолате дар он надорад ва амдан нест ва муҷиби ибтоли рӯза намегардад.

Инзоли манӣ дар сурати иҳтилом, рӯзаро ботил намекунад… ва табиӣ аст, ки ҳаммом гирифтан ва ғусл кардан ба хотири он ҷанобат низ рӯзаро ботил нахоҳад кард, зеро шореъи Ҳаким ба таҳорат ва покизагӣ дастур дода ва онро бар гӯшҳо фурӯ равад, ё бидуни ихтиёр ба ҳангоми мазмаза (даҳонро шустан) дар вақти ғусл, об дар  гулӯ фурӯ равад, боз ҳам рӯза ботил нахоҳад шуд, зеро ин гуна хатоҳо қобили афву бахшиш мебошанд.

Худованди мутаъол дар ин бора мефармояд: «Ва лайса ъалакум ҷуноҳун фимо ахтаътум биҳӣ ва локим мо таъаммадат қулубук» (Ва дар ончи иштибоҳан муртакиби он шудаед бар шумо гуноҳе нест, вале дар он чӣ дилҳоятон амад (қасд) дошта, масъул ҳастед.), {Аҳзоб, ояи 5}.

Расули Худо (с) низ мефармояд: «Иннал Лоҳа таҷоваза лӣ ъан умматӣ алхатаъу ван нисёну».(Худованд иштибоҳ ва фаромӯшии уммати маро ба ман бахшида аст).{ривоят аз Табарӣ, Ибни Моҷа, ва Суютӣ бо чан роҳ зикр шудаасту онро саҳеҳ ходаанд}.

Таҳияи Амруллоҳи Низом, «Рӯзгор»