ЗАНИ ТАЛОҚДОДАШУДА ОЁ МЕТАВОНАД БО ШАВҲАРИ СОБИҚАШ МУЛОҚОТ КУНАД?

Аз силсилаи посухҳои Юсуф Қарзовӣ

Суол: Оё барои зани талоқдодашуда ҷоиз аст, ки баъд аз талоқ бо шавҳари собиқ дар робита бо корҳои нек ва писандида, мулоқот кунад ва ба гуфтугӯ бипардозад?

Ҷавоб: Вақте зане аз шавҳараш талоқ гирифт ва иддаи ӯ басар омад, нисбат ба шавҳараш бегона хоҳад шуд, айнан ҳаммонанди як марди бегонаи дигар. Мулоқот ва нишасту бархости як зан бо як марди номаҳрам чӣ гуна аст, бо шавҳари собиқаш низ ҳамон тавр хоҳад буд, ба ин маъно, ки он зан метавонад бидуни хилват бо эшон мулоқот кунад. Вале хилват бо ӯ аз назари ислом қатъан ҳаром мебошад ва ҳар марде бо зани номаҳраме хилват кунад, шайтон савумини онҳост.

Ҳангоме, ки хилват миёни он ду мамнӯъ мебошад, зан метавонад монанди ҳар марди дигаре бо муроъоти ҳудуди шаръӣ ва одоби исломӣ ва либоси шаръӣ, дар анзори мардум, бидуни хилват ва изҳори зиннат ва ороиш ва соири чизҳои ҳароми дигар, бо шавҳари собиқаш мулоқот кунад. Ин амр марбут ба пас аз инқизои (гузаштани) идда аст, вале зане, ки дар (айёми) идда бошад ва як талоқ ё ду талоқи раҷъӣ додашуда бошад, дар ин сурат метавонад бо шавҳараш мулоқот кунад.

Ё ҳар ду дар хонаи маскунии худашон бимонанд ва набояд аз хонаи худ бирун равад, ё берун ронда шавад. Ҳамин тавр, имрӯз ҳангоме, ки шавҳаронашон занонро ба сурати раҷъӣ талоқ медиҳанд, нисбат ба онон асабонӣ ва хашмнок мешаванд ва ононро ба хонаи падарашон мефиристанд, ё худи онон мераванд. Чунин шевае ба дур аз шариъати ислом аст, зеро Қуръон дар ин бора бо сароҳат мефармояд:

«Ай Паёмбар (с) чун занонро талоқ гӯед дар (замонбандӣ) иддаи онон талоқашон гӯед ва ҳисоби он иддаро нигаҳ доред ва аз Парвардгоратон битарсед. Ононро аз хонаҳояшон берун накунед ва берун нараванд магар он ки муртакиби кори зишти ошкорошуда бошанд,  ин аст ҳукми Илоҳӣ ва ҳар кас аз муқаррароти Худои пок фаротар ниҳад, қатъан ба худаш ситам кардааст, намедонӣ шояд Худо пас аз ин пешомаде падид оварад» (Талоқ, ояи 1).

Ҳангоме, ки зани талоқдодашуда бо талоқи раҷъӣ, мутобиқи насси (матни) Қуръон дар манзили маскунии худ боқӣ мемонад, умеди он меравад, ки қалби мард нисбат ба ӯ соф гардад ва кудуратҳо аз миён биравад ва дубора ба ҳамдигар мутамоил гарданд ва иртиботи онон беҳтар аз гузашта бозгашт намояд. Бинобар ин, дар сурати талоқи раҷъӣ набояд зан аз хонаи маскуниаш хориҷ шавад ва набояд шавҳараш ҳамсари худро аз маҳалли сукунат ва заношӯйиаш хориҷ намояд.

Таҳияи Амруллоҳи Низом, «Рӯзгор»