Иди саиди Қурбон муборак, ҳамватанони азиз!

Ҳамватанони азизу гиромӣ, Шуморо бо фарорасии Иди саиди Азҳо ё худ Иди қурбон аз самими дил табрику таҳният гуфта дасти дуо сӯи Парвардигори олам мекушоему барои ҳар яки Шумо ва аҳли хонаводаи Шумо бахту саъодат, рӯзгори хушу хуррам, комёбӣ дар фаъолияти рӯзмараатон талаб мекунем. Худоё, ба баракати ин Иди саъид гузаштагони моро ғариқаи раҳмату шоистаи ҷаннат бигардону мо, боқимондаҳои онҳоро дар паноҳи исматат ҳифзу нигаҳдор бош! Ватани азизи моро аз тамоми газандҳои заминиву осмонӣ нигаҳбон бош! Омин ё Раббалъоламин!

Бо арзи эҳтиром аҳли эҷоди ҳафтанома ва сомонаи «Рӯзгор»

МУНОҶОТИ ЗОИРОНИ ХОНАИ ХУДО

Дар ин рӯзи саъиди Иди  қурбон миллионҳо нафар мусалмонони рӯи олам, азҷумла шаш ҳазор нафар ҳамватанони мо, дар Маккаи Мукаррама, дар хонаи Худо бо ин муноҷот ба сӯи Парвардгори хуш рӯй оварданд: «Эй бахшандатарини бахшандагон. Ва эй каримтарини каримон, бо бовар ва яқин ба сӯйи Ту рӯй овардем ва оҳанги байтулҳароми Ту кардем. Худат моро дар анҷоми маносик ёрӣ кун. Ҳаҷҷи моро комил фармо, аз мо даргузар. Ва ба мо саломат ва офият ато кун, ки дастҳоямонро ба сӯи Ту кушодаем.

Дастҳое, ки намоишгари эътирофе ба гуноҳ ҳаст. Худоё, дар ин рӯзҳое, ки дар хонаи Ту меҳмонем, он чи аз Ту талаб кардем, ба мо бирасон. Ва он чи аз Ту хостем, иноят кун, ки ҷуз Ту касе чорасоз нест. Ва ҷуз Ту парвардгоре надорем. Худоё, ҳукми Ту дар миёни мо нофиз аст ва доварият бар асоси адолат аст. Барои мо хайру хубӣ муқаддар фармо ва моро аз аҳли хайр қарор деҳ. Худоё, бо ҷуд ва бахшиши Худ барои мо подоши бузург ва захираи арҷманд ва тадовуми осоиш муқаррар фармо.

Эй меҳрбонтарини меҳрбонон, тамоми гуноҳони моро биёмурз ва моро ҳамроҳи табоҳшудагон ҳалок макун ва меҳрубонӣ ва раҳмататро аз мо дареғ мадор. Худоё, эй соҳиби шукӯҳмандӣ ва эй дорои каромат, дар ин лаҳазоти ноб моро аз он гурӯҳ қарор деҳ, ки чун аз Ту хостанд ба онҳо ато кардӣ ва чун сипоси Туро гуфтанд ба онон фузунӣ бахшидӣ ва чун ба даргоҳи Ту тавба оварданд, пазируфтӣ. Ва чун аз тамомии гуноҳони худ буриданд, қабулашон кардӣ.

Худоё, моро пок кун ва ба роҳи рост ҳидоятамон фармо ва зории моро бипазир. Ай беҳтарин кас, ки аз Ӯ дархост мекунанд, Ва ай меҳрбонтарин касе, ки аз Ӯ талаби шафақат менамоянд. Ай Худое, ки ба ҳам ниҳодани пилкҳо ва нигоҳҳои махфӣ ва тунд орзуҳои ниҳонӣ ва розҳои нуҳуфта дар кунҷи дилҳо бар Ӯ пӯшида нест, балки ҳамаи онҳо дар ҳавзаи доноии Ӯ ва дар паҳнаи васеи ҳилму бурдбории Ӯст.

Худоё, Ту бисёр муназзаҳтар ва бартарӣ аз он чи ситамкорон мегӯянд. Осмонҳои ҳафтгона ва заминҳо ва ҳар он ки дар онҳост, тасбиҳи Ту мегӯянд ва ҳеҷ чизе нест, ки тасбеҳи Ту нагӯяд. Туро сипоси бузургӣ, бартарӣ ва баландӣ аст.

Парвардигоро, бо гардани каҷ аз ту мехоҳем, ки  моро, фарзандону пайвандони моро, тамоми мусалмонони ҷаҳонро ба роҳе ҳидоят фармо, ки бо расидан ба он мо ризои Туро дар ин дунёву охират ба даст биёварему аз ғазаби Ту эмин бошем.