«Муноҷотнома»-и Хоҷа Абдуллоҳ Ансорӣ - 5

Илоҳо, ҳар кӣ Туро ҷӯяд, ин қадар  растахезе бояд, ё ба теғи нокомӣӯро хунрезе бояд. Ҳар кӣқасди Ту кунад, рӯзаш чунин аст, ё баҳраи дарвеш худ чунин аст?

Илоҳо, ҳамагон дар фироқ месӯзанд ва  дӯстдор дар дидор. Чун дӯст дидавар гашт, дӯстдорро ба шикебоӣ чӣ кор?

Илоҳо бо биҳишт чӣ созам ва ба ҳур чӣ бозам?

Маро дидае дех, ки аз ҳар назаре биҳиште созам.

Илоҳо, гули биҳишт дар чашми орифон хор аст ва ҷӯяндаи Туро бо биҳишт чӣ кор аст?

Илоҳо, агар биҳишт чашму чароғ аст, бе дидори Ту дарду доғ аст.

Илоҳо, биҳишт бе дидори Ту зиндон аст ва зиндонӣ (ро) ба зиндон бурдан на кори каримон аст.

Илоҳо, агар ба дӯзах фиристӣ, даъводор нестам ва агар ба биҳишт фармоӣ, бе ҷамоли Ту харидор нестам, матлуби мо барор, ки ҷуз висоли Ту талабгор нестам.

Назм:

Рӯзи маҳшар ошиқонро бо қиёмат кор нест,

Кори ошиқҷуз тамошои висоли ёр нест.

Аз сари кӯяш агар сӯйи биҳиштам мебарад,

Пой нанҳам, ки дар он ҷо ваъдаи дидор нест.

Илоҳо, Ту моро ҷоҳил хондӣ, аз ҷоҳил ҷуз хато чӣ ояд? Ту моро заиф хондӣ, аз заиф ҷуз хабт чӣ ояд?

Илоҳо, Ту моро баргирифтӣ,  ва касе нагуфт, ки бардор. Акнун, ки баргирифтӣ, вомагузор ва дар сояи лутфу инояти Худ медор.

Илоҳо, ориф Туро ба нури Ту медонад ва аз шуои вуҷуд иборат наметавонад. Муваҳҳид Туро ба нури қурб мешиносад ва дар оташ месӯзад. Мискин  ӯ, ки Туро ба саноеъ шинохт. Дарвеш ӯ, ки Туро ба далоил ҷуст. Аз саноеъ он бояд ҷуст, ки дар он гунҷад ва аз далоил он бояд хост, ки аз он зебад.

Илоҳо, донӣ чӣ шодам ба он, ки хештан ба Ту афтодам. Ту хостӣ, ман нахостам. Давлат бар болин дидам, чун аз хоб бархостам.

Илоҳо, чун ман кист,ки ин корро сазидам? Инам бас, ки муҳаббати Туро арзидам.

Илоҳо, аз он хон, ки баҳри покон ниҳодӣ, насиби мани бенаво ку? Агар неъмат ҷуз ба тоат набошад, пас онро байъ хонанд, лутфу ато ку? Агар дар баҳо музд хоҳӣ, надорам ва агар бе баҳо диҳӣ, бахши мо ку? Агар аз сагони туам, устухоне; ва агар аз касони туам, марҳабо ку?

Илоҳо, як дили пурдард дорам ва як ҷони пурзаҷр. Худовандо, ин бечораро чӣ тадбир? Бор Худоё, дармондам на аз Ту, лекин дармондам дар Ту. Агар ғоиб бошам, гӯӣ, куҷоӣ? Ва чун ба даргоҳ оям, дарро накушоӣ.

Илоҳо, ҳар касро оташ дар дил аст ва ин бечораро оташ барҷон аз он аст, ки ҳар касро сару сомоне аст ва ин дарвешро на сар ва на сомон.

Илоҳо, мавҷуди нафасҳои ҷавонмардонӣ, ҳозири дилҳои зокиронӣ, аз наздик нишонат медиҳанд ва бартар аз онӣ ва аз дурат мепиндоранд, наздиктар аз ҷонӣ.

Илоҳо, диле деҳ, ки шавқи тоат афзун кунад ва тавфиқи тоате деҳ, ки ба биҳишт раҳнамун кунад.

Илоҳо, диле деҳ, ки дар кори Ту ҷон бозем, ва ҷоне деҳ, ки кори он ҷаҳон созем.

Илоҳо, нафсе деҳ, ки ҳалқаи бандагии Ту гӯш кунад ва ҷоне деҳ, ки заҳри ҳикмати Ту нӯш кунад.

Илоҳо, доноие деҳ, ки дар роҳ наяфтем ва биноие деҳ, ки дар чоҳ наяфтем.

Илоҳо дидае деҳ, ки ҷуз тамошои Рабубият набинад ва диле деҳ, ки ғайр аз меҳри убудияти Ту.

Илоҳо, пое деҳ, ки бо он кӯи меҳри Ту пӯем ва забоне деҳ, ки бо он шукри олои Ту гӯем.

Илоҳо, дар оташи ҳасрат овехтам чун парвона дар чароғ;  на ҷон ранҷ дида, на дил аламу доғ.

Илоҳо, дар сар об дорам, дар дил оташ, дар ботин ноз дорам. Дар ботин хоҳиш дар дарёе нишастам, ки онро карон нест, ба ҷони ман дардест, ки онро дармон нест, дидаи ман бар чизе ояд, ки васфи он ба забон нест.

Илоҳо, эй Кариме, ки бахшандаи атоӣ  ва эй Ҳакиме, ки пӯшандаи хатоӣ ва эй Аҳаде, ки дар зоту сифот беҳамтоӣ;  ва эй Холиқе, ки роҳнамоӣ; ва эй Қодире, ки Худоиро сазоӣ, ба зоти лоязоли Худ ва ба сифоти бокамоли Худ ва ба иззату ҷалоли Худ ва ба азамату ҷамоли Худ, ки ҷони моро сафои Худ деҳ, дили  моро ҳавои Худ деҳ, чашми моро зиёи Худ деҳ ва моро он деҳ, ки он беҳ.

 Рубоӣ:

Ё Раб, Ту маро инобате рӯзӣ кун,

Шоистаи Хеш тоате, рӯзӣ кун,

З-он пеш, ки фориғ шавам аз кори ҷаҳон,

Андар ду ҷаҳон фароғате рӯзӣ кун.

Шарҳи луғот:

Хабт – саҳв, иштибоҳ

Байъ – хариду фурӯш, савдо

Пӯидан- давидан, бошитоб рафтан, ҷустуҷӯ кардан

Оло-неъматҳо